Verslag van Papabeer

Trots
Het is dit jaar precies 10 jaar geleden dat wij tijdens onze reis naar de andere kant van de wereld gebruik maakten van blogs op “Waar ben jij”. Ik had toen niet kunnen bedenken dat 10 jaar later alle 3 onze kinderen nog veel grotere reizen hebben gemaakt dan wij toen. Jessie en ik mogen een paar weken meereizen met Noa haar grote reis en ik mag een “gast-blog” schrijven.

We zijn nu een week met elkaar op stap. Het begon allemaal op het vliegveld van Bangkok. Jessie en ik kwamen de aankomsthal uit en struikelden bijna over Noa die heerlijk relaxed op de grond zat te keuvelen met een buitenlander die ze net had ontmoet. Gekleed in een prachtig vest, kettingen om, korte broek, gebruind lijf en haar backpack naast zich. Dit was onze kleine meid niet meer, hier zat een jong volwassene gezellig in het Engels te keuvelen met iemand die ze net had ontmoet. Wij met z’n 3-en naar het hostel in Bangkok waar Tim en Sam nog geen jaar geleden ook hadden geslapen. Bij Nice, zo heet de eigenaar. Die vond het geweldig dat na Tim en Sam ook hun zus en vader en moeder bij hem kwamen overnachten. We hoefden prompt niet te betalen voor de overnachting. Die man deed zijn naam eer aan !

Na een dagje Bangkok de volgende avond het vliegtuig weer gepakt, uurtje vliegen en we landden in Myanmar. Of Burma, zoals veel mensen het nog noemen. Met de taxi naar een ander hostel dat ons was aangeraden door Sam. Een heel luxe hostel had hij nog gezegd, want “je kan jezelf afzonderen in je bed door een gordijntje dicht te doen”. Het was nog beter: we hadden ook een eigen lampje bij ons bed en een stopcontact voor onze apparatuur (mobiel, Ipod, batterijen van de camera). Dat was nog eens luxe, jammer dat je met z’n 10-en op 1 kamer slaapt, maar dit vergoedt veel.

De volgende dag Yangon, de hoofdstad verkend. Wat een verschil tussen arm en rijk, zoals in veel Aziatische steden. En die typisch Aziatische lucht (stank), een mix van eten en half open riool. En warm, heerlijk warm. In je korte broek eind januari, kon dat in Nederland maar. Tegen de zonsondergang een gigantische pagode bezocht. Een enorm groot ding, één en al goud, tientallen en tientallen buddha’s. Overal werden offers gebracht, wierook brandde bijna overal, enorm indrukwekkend. Er stonden meerdere speciale buddha’s, waaronder een buddha voor elke dag van de week. Wij hebben alle 3 nog een buddha met water “gewassen” van de dag van de week dat we geboren zijn. Schijnt dat het nu helemaal goed komt met ons.

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht in Bagan. Ooit een grote stad geweest met duizenden pagoda’s en tempels. De huizen (van hout) staan er niet meer, de duizenden pagoda’s en tempels nog wel. Wat een imposante plek ! Sommige zijn zo groot als een piramide, de één is nog mooier dan de ander. Een aantal zijn te beklimmen, vooral bij zonsopgang en zonsondergang leidt dat tot de meest fantastische plaatjes. Wat hebben we veel foto’s gemaakt, ongelooflijk gewoon. ’s Ochtend bij zonsopgang komen er dan ook nog eens 15-20 grote ballonnen over het gebied vliegen (voor 300 dollar kun je mee), wat het schouwspel nog mooier maakt. Overdag reden we met een electrisch scootertje door het gebied, Jessie bij mij achterop, Noa op een eigen scooter. Heerlijke plek om een aantal dagen te vertoeven.

Noa ontmoette hier ook weer een aantal andere backpackers en is een paar keer met hen opgetrokken. Jessie en ik trokken er dan met onze scooter alleen op uit. Het is mooi om te zien hoe makkelijk Noa contacten maakt met andere reizigers. En hoe onverstoorbaar ze zich in dit deel van de wereld beweegt. De reis van Yangon naar Bagan was per bus, eerst werden we met een taxi ver buiten de stad gebracht, waar een verzamelplaats is van alle bussen die daarvandaan het land doorrijden. Een enorme hectiek op die plek: tientallen bussen, tientallen eetkraampjes, schreeuwende mensen om die grote bussen door de massa te loodsen, toeterende bussen en taxi’s. Niet echt een plek waar je je helemaal op je gemak voelt. Ik niet tenminste. Noa wel, die zat al vrij snel onverstoorbaar een boek te lezen in één van de vele “garageboxen” die fungeren als wachtruimte. En stapt even onverstoorbaar de bus in en nestelt zich op het plekje voor de reis van 10 uur. Jessie en ik zaten helemaal op de achterbank, Noa schuin voor ons. Binnen een kwartier zat ze in gesprek met een Amerikaan die naast haar zat. In perfect Engels. Jessie en ik bekeken het met een glimlach. Dit was niet de eerste keer dat zij een dergelijke busreis ondernam, ze heeft er al meerderen achter de rug. In Indonesie, Cambodja en Thailand. Ook daar eerst naar zo’n verzamelplaats en daarvandaan met de bus voor een reis van 8, 10 of 12 uur. Er helemaal alleen aan beginnen, in de bus vaak een contact opdoen en met die persoon dan op de plaats van bestemming verder optrekken.

Ik besefte dat in de afgelopen jaren het zo ook gegaan is met Tim en met Sam. Ook zij hebben deze ervaring opgedaan. Reizend met jezelf in die verre landen, in die totaal andere cultuur, met vrijwel niemand om je heen die je kent. Niet weten waar je naartoe gaat, maar er wel aankomen. Op de achterbank van de bus bedacht ik mij dat alle 3 onze kinderen, als ze dit kunnen, met hun beide benen goed op de grond staan. Dat ze nu definitief zijn uitgevlogen. De wijde wereld in. Ik had mijn Ipod gepakt en mijn favoriete muziek opgezet, Jessie lag tegen mij aan te slapen. Uit mijn oortjes klonk één van de mooiste nummers die ooit is gemaakt, Eric Clapton live met “River of Tears”. De riviertjes liepen over mijn wangen. Wat kan geluk mooi zijn.