Terugblik
Blijf op de hoogte en volg Noa
29 Oktober 2015 | Indonesië, Sukabumi
Ik schrijf dit nu vanuit de bus van Sukabumi naar Yogya, 14 uur lang, genoeg tijd dus.
Vandaag laat ik het eerst gedeelte van mn trip achter, mn tijd in Cikananga. Ondanks t pittige begin, wat t allemaal iets moeilijker maakte, heb ik toch echt een geweldige tijd gehad daar. Ik kon er ontzettend van genieten om gewoon naar de verschillende dieren te kijken, lekker door het park te wandelen, achterin de pick up te zitten en zo naar de verschillende delen rijden, door de rijstvelden lopen. Het is me zelfs gelukt om een week vooruit te komen zonder dat Dodo op me heeft gespuugd! Zo fascinerend is een Oerang Oetang, echt gigantisch als je er op een meter afstand naar kijkt! Bizar om te zien hoe ze rond slingeren in hun kooi, hun fruit ‘open maken’ en opeten, naar je staren, zonder ook maar te knipperen en het feit dat het mannetje zo gigantisch groot is, met enorme gezichtsflappen en soort van dreadlocks, terwijl het vrouwtje daarmee vergeleken zo klein is. Het feit dat ze hier hoogstwaarschijnlijk blijven maakt het wel lastiger om naar te kijken, want hun leven is toch wel anders in zo’n (kleine) kooi, in plaats van lekker rondslingeren in de jungle, met alle ruimte die ze maar kunnen en willen hebben,
Hetzelfde gevoel krijg ik als ik naar BenBen kijk. Als je je hand geeft, geeft hij zn poot, en houdt hij je hand met 2 poten vast, om vervolgens aan je knokkels te gaan sabbelen. Ze willen een ander baby Sunbear’tje bij BenBen doen, maar dan hebben ze een grotere kooi nodig, wat waarschijnlijk nog wel een paar jaar gaat duren. Dit soort verhalen zijn toch wel naar om aan te horen..
Pinda’s aan de apen geven, en met geven bedoel ik ook letterlijk geven! Zulke kleine handen hebben ze, maar t lijkt zo veel op mensen handen! Echt heel bizar! Zelf vinden ze het super interessant om te zien hoe je duim werkt, door hem te buigen en te strekken, zo intelligent zijn ze! Verder drinken ze zomaar uit je waterflesje, en beginnen ze spontaan je beenhaar en hoofdhaar te ontvlooien ( nee niet mijn beenhaar, mochten jullie dat denken, daar heb ik net niet genoeg haar voor)
Maar de keepers doen zulk goed werk, terwijl ze zo weinig materialen en geld hebben! Elke dag weer, en zonder hun zou t er een stuk slechter aan toe gaan. Zelf verdienen ze tussen de 60 en 120 euro per maand (Gek als je dat met Nederland vergelijkt), ligt er een beetje aan hoe lang ze er al werken, maar toch doen ze het met liefde!
Het werken zelf was ook leuk! Het is eigenlijk de bedoeling dat je om 7 uur begint met werken, maar omdat het Indonesie is kan je op je dooie gemak om 7:15 naar het Foodhouse beginnen te slenteren, af en toe tijdens het werk een drink pauze nemen, en het allemaal een beetje op je eigen tempo doen(al moet het werk natuurlijk wel gewoon klaar zijn;) )
Ook met de andere volunteers heb ik een top tijd gehad! ’s avonds met diegene die willen een paar kaartspelletjes doen, of een filmpje kijken. Dit kan heerlijk in de kantine, in de open lucht, of, zoals we laatst hebben gedaan, in een van de guesthouses, waar zowaar een echte bank en wat comfortabele stoelen staan. Geeft een gezellige en leuke sfeer!
Een kampvuur maken hoorde ook bij de avondactiviteiten, Usup die op de gitaar zit te spelen, John die z’n saxofoon erbij pakt en zo maar een geweldig stuk improviseert, zo vet om te zien! En dat terwijl je lekker op de grond naar de sterrenhemel ligt te kijken, inclusief een maan die op z’n kop hangt.
En natuurlijk de keepers! Ze waren er allemaal om afscheid te nemen! Koncleng, klein en gek, is degene met de dirty mind, altijd vieze grapjes, voedselgevechten, leuke quotes. Yoko, verlegen maar lief, en als je niet kijkt kan die je toch verrassen z’n plotselinge kreten, of gezang. Pak Alen, ook klein en gek, die geen engels kan, waardoor er niets zinnigs uit hem komt, maar het heerlijk vind om grappen te maken, je op te sluiten in de berenkooi, of nepslangen naar je gooien. Mul, de jongste van het hele stel, geweldige lach (super hoog!) die een geweldige Ojek is, gezellig om toch een beetje te praten op de scooter. En natuurlijk Usup, die in de meeste talen ‘wil je met me naar bed’ kan zeggen (5!)
Ik zal de voedselgevechten, dat ze me nootje noemen, watergevechten, grapjes, serieuze gesprekken maar vooral de gezelligheid missen!
Maar nu komt er natuurlijk een nieuw avontuur, waarvan ik zeker weet dat dat ook top gaat worden!
Als ik nu om me heen kijk, zie ik veel meer groen, dus waarschijnlijk regent het hier meer, maar is het ook een stuk warmer, omdat we niet meer in de bergen zit.
Net voor een euro 5 mandjes met eten gekocht, geen idee wat erin zat, maar we dachten, toch maar de gok wagen. ’t Bleken groene, ronde balletjes met poedersuiker erop te zijn, super plakkerig, met een beetje een bananensmaak… interessant… dat zijn de leuke momenten.
De busreis is prima verlopen! Lekker cool dankzij airconditioning, een etensstop, pakje instant noodles, helemaal prima! De reis ernaartoe was prachtig! Over een brug/ rivier gereden, grote bergen, mooi! Bruut wakkergemaakt, omdat we in Yogya zijn gearriveerd! Onze spullen uit de bus halen, en ja daar staan we dan, om 3 uur s nachts, nog donker, dat is toch wel even anders. Op dit moment ben ik blij dat ik niet alleen ben, dat ik met Ben en Barney mee kon!
Niemand spreekt natuurlijk engels, te verwachten, dus een hostel zoeken is wel even lastig. Uiteindelijk een naam gevonden op internet, taxi geregeld, rijden maar! Maar dat bleek minder soepel te gaan dan verwacht! Na een paar rondjes te hebben gereden kwamen we tot de conclusie dat het hostel waarschijnlijk niet meer bestaat? Omdat we he nergens konden vinden. Uiteindelijk een klein hotelletje gevonden, inmiddels is het half 5, wordt het al licht, om daar nog maar even proberen te slapen. Dit vergaat mij niet zo goed, vandaar dat ik dit nu zit te schrijven.
Rond een uur of 12 de kamer uit, yogya verkennen. We wilden naar het paleis van de Sultan, gesloten.. Het waterpaleis, gesloten.. De plek waar ze de poppen voor de poppenshows maken, gesloten.. Uiteindelijk kwamen terecht bij een koffietentje waar ze de aller duurste koffie van de wereld maken, op een wel heel bijzondere manier: een soort van fret kiest goeie koffiebonen uit, eet ze op, poept ze vervolgens (natuurlijk) ook weer uit, dit prutje van poep en koffiebonen wordt gewassen in (ik geloof) rijstwater, en dan gebakken, en voila, je hebt poepkoffie. Heb t zelf niet geproefd, niet zo’n koffie fan, maar het schijnt heel goed te zijn! Hele aardige mensen daar ook! En de dieren worden niet in hokjes gestopt, maar leven gewoon in de natuur, wat het poep zoeken wel iets lastiger maakt nastuurlijk!
Vervolgens een klein winkeltje in gegaan met allemaal traditionele spullen, maskers, messen, kleren, ook weer een hele aardige man! Hij liet ons zien hoe hij de messen op z’n kop (!), dus met het blad naar beneden, op de grond kon zetten zonder dat ze vielen, maar daarvoor moest hij eerst permission vragen aan de aura van het mes, vrij ingewikkeld verhaal, maar het kwam erop neer dat de verschillende messen je zouden beschermen. Zag er wel indrukwekkend uit en leu om gezien te hebben!
Daarna naar de grote backpackers wijk, bintang drinken, leuk om meer Bulehs te zien! En vannacht naar de Borobudur, leuk!!
t duurde even, en er is veel gebeurd, dus de verslagen komen iets sneller achter elkaar!
Dit is inmiddels als een week geleden, dus de tijd klopt niet helemaal, but it’s Indonesia, so it doesn’t really matters!
Vandaag laat ik het eerst gedeelte van mn trip achter, mn tijd in Cikananga. Ondanks t pittige begin, wat t allemaal iets moeilijker maakte, heb ik toch echt een geweldige tijd gehad daar. Ik kon er ontzettend van genieten om gewoon naar de verschillende dieren te kijken, lekker door het park te wandelen, achterin de pick up te zitten en zo naar de verschillende delen rijden, door de rijstvelden lopen. Het is me zelfs gelukt om een week vooruit te komen zonder dat Dodo op me heeft gespuugd! Zo fascinerend is een Oerang Oetang, echt gigantisch als je er op een meter afstand naar kijkt! Bizar om te zien hoe ze rond slingeren in hun kooi, hun fruit ‘open maken’ en opeten, naar je staren, zonder ook maar te knipperen en het feit dat het mannetje zo gigantisch groot is, met enorme gezichtsflappen en soort van dreadlocks, terwijl het vrouwtje daarmee vergeleken zo klein is. Het feit dat ze hier hoogstwaarschijnlijk blijven maakt het wel lastiger om naar te kijken, want hun leven is toch wel anders in zo’n (kleine) kooi, in plaats van lekker rondslingeren in de jungle, met alle ruimte die ze maar kunnen en willen hebben,
Hetzelfde gevoel krijg ik als ik naar BenBen kijk. Als je je hand geeft, geeft hij zn poot, en houdt hij je hand met 2 poten vast, om vervolgens aan je knokkels te gaan sabbelen. Ze willen een ander baby Sunbear’tje bij BenBen doen, maar dan hebben ze een grotere kooi nodig, wat waarschijnlijk nog wel een paar jaar gaat duren. Dit soort verhalen zijn toch wel naar om aan te horen..
Pinda’s aan de apen geven, en met geven bedoel ik ook letterlijk geven! Zulke kleine handen hebben ze, maar t lijkt zo veel op mensen handen! Echt heel bizar! Zelf vinden ze het super interessant om te zien hoe je duim werkt, door hem te buigen en te strekken, zo intelligent zijn ze! Verder drinken ze zomaar uit je waterflesje, en beginnen ze spontaan je beenhaar en hoofdhaar te ontvlooien ( nee niet mijn beenhaar, mochten jullie dat denken, daar heb ik net niet genoeg haar voor)
Maar de keepers doen zulk goed werk, terwijl ze zo weinig materialen en geld hebben! Elke dag weer, en zonder hun zou t er een stuk slechter aan toe gaan. Zelf verdienen ze tussen de 60 en 120 euro per maand (Gek als je dat met Nederland vergelijkt), ligt er een beetje aan hoe lang ze er al werken, maar toch doen ze het met liefde!
Het werken zelf was ook leuk! Het is eigenlijk de bedoeling dat je om 7 uur begint met werken, maar omdat het Indonesie is kan je op je dooie gemak om 7:15 naar het Foodhouse beginnen te slenteren, af en toe tijdens het werk een drink pauze nemen, en het allemaal een beetje op je eigen tempo doen(al moet het werk natuurlijk wel gewoon klaar zijn;) )
Ook met de andere volunteers heb ik een top tijd gehad! ’s avonds met diegene die willen een paar kaartspelletjes doen, of een filmpje kijken. Dit kan heerlijk in de kantine, in de open lucht, of, zoals we laatst hebben gedaan, in een van de guesthouses, waar zowaar een echte bank en wat comfortabele stoelen staan. Geeft een gezellige en leuke sfeer!
Een kampvuur maken hoorde ook bij de avondactiviteiten, Usup die op de gitaar zit te spelen, John die z’n saxofoon erbij pakt en zo maar een geweldig stuk improviseert, zo vet om te zien! En dat terwijl je lekker op de grond naar de sterrenhemel ligt te kijken, inclusief een maan die op z’n kop hangt.
En natuurlijk de keepers! Ze waren er allemaal om afscheid te nemen! Koncleng, klein en gek, is degene met de dirty mind, altijd vieze grapjes, voedselgevechten, leuke quotes. Yoko, verlegen maar lief, en als je niet kijkt kan die je toch verrassen z’n plotselinge kreten, of gezang. Pak Alen, ook klein en gek, die geen engels kan, waardoor er niets zinnigs uit hem komt, maar het heerlijk vind om grappen te maken, je op te sluiten in de berenkooi, of nepslangen naar je gooien. Mul, de jongste van het hele stel, geweldige lach (super hoog!) die een geweldige Ojek is, gezellig om toch een beetje te praten op de scooter. En natuurlijk Usup, die in de meeste talen ‘wil je met me naar bed’ kan zeggen (5!)
Ik zal de voedselgevechten, dat ze me nootje noemen, watergevechten, grapjes, serieuze gesprekken maar vooral de gezelligheid missen!
Maar nu komt er natuurlijk een nieuw avontuur, waarvan ik zeker weet dat dat ook top gaat worden!
Als ik nu om me heen kijk, zie ik veel meer groen, dus waarschijnlijk regent het hier meer, maar is het ook een stuk warmer, omdat we niet meer in de bergen zit.
Net voor een euro 5 mandjes met eten gekocht, geen idee wat erin zat, maar we dachten, toch maar de gok wagen. ’t Bleken groene, ronde balletjes met poedersuiker erop te zijn, super plakkerig, met een beetje een bananensmaak… interessant… dat zijn de leuke momenten.
De busreis is prima verlopen! Lekker cool dankzij airconditioning, een etensstop, pakje instant noodles, helemaal prima! De reis ernaartoe was prachtig! Over een brug/ rivier gereden, grote bergen, mooi! Bruut wakkergemaakt, omdat we in Yogya zijn gearriveerd! Onze spullen uit de bus halen, en ja daar staan we dan, om 3 uur s nachts, nog donker, dat is toch wel even anders. Op dit moment ben ik blij dat ik niet alleen ben, dat ik met Ben en Barney mee kon!
Niemand spreekt natuurlijk engels, te verwachten, dus een hostel zoeken is wel even lastig. Uiteindelijk een naam gevonden op internet, taxi geregeld, rijden maar! Maar dat bleek minder soepel te gaan dan verwacht! Na een paar rondjes te hebben gereden kwamen we tot de conclusie dat het hostel waarschijnlijk niet meer bestaat? Omdat we he nergens konden vinden. Uiteindelijk een klein hotelletje gevonden, inmiddels is het half 5, wordt het al licht, om daar nog maar even proberen te slapen. Dit vergaat mij niet zo goed, vandaar dat ik dit nu zit te schrijven.
Rond een uur of 12 de kamer uit, yogya verkennen. We wilden naar het paleis van de Sultan, gesloten.. Het waterpaleis, gesloten.. De plek waar ze de poppen voor de poppenshows maken, gesloten.. Uiteindelijk kwamen terecht bij een koffietentje waar ze de aller duurste koffie van de wereld maken, op een wel heel bijzondere manier: een soort van fret kiest goeie koffiebonen uit, eet ze op, poept ze vervolgens (natuurlijk) ook weer uit, dit prutje van poep en koffiebonen wordt gewassen in (ik geloof) rijstwater, en dan gebakken, en voila, je hebt poepkoffie. Heb t zelf niet geproefd, niet zo’n koffie fan, maar het schijnt heel goed te zijn! Hele aardige mensen daar ook! En de dieren worden niet in hokjes gestopt, maar leven gewoon in de natuur, wat het poep zoeken wel iets lastiger maakt nastuurlijk!
Vervolgens een klein winkeltje in gegaan met allemaal traditionele spullen, maskers, messen, kleren, ook weer een hele aardige man! Hij liet ons zien hoe hij de messen op z’n kop (!), dus met het blad naar beneden, op de grond kon zetten zonder dat ze vielen, maar daarvoor moest hij eerst permission vragen aan de aura van het mes, vrij ingewikkeld verhaal, maar het kwam erop neer dat de verschillende messen je zouden beschermen. Zag er wel indrukwekkend uit en leu om gezien te hebben!
Daarna naar de grote backpackers wijk, bintang drinken, leuk om meer Bulehs te zien! En vannacht naar de Borobudur, leuk!!
t duurde even, en er is veel gebeurd, dus de verslagen komen iets sneller achter elkaar!
Dit is inmiddels als een week geleden, dus de tijd klopt niet helemaal, but it’s Indonesia, so it doesn’t really matters!
-
29 Oktober 2015 - 16:19
Jessie :
Hee nootje, lekker om zo beetje mee te reizen. Leuk allemaal! Inmiddels zit je al op bali! Leuk hoor dat je van die lappentekst schrijft. Ik vind het mooi om te lezen. Kom maar op met de volgende. Dikke kus xxxx -
29 Oktober 2015 - 16:30
Jessie :
Wie.. wat.. is benben? -
29 Oktober 2015 - 20:27
Roosmarijn:
Heeeee Noa!
Hahahahahaahahahahahahaha! Ik moet zo om je verhaal lachen. Elke verhaal trouwens want je verteld zo ontzettend leuk! Elk verhaal lees ik van je en ik geniet er echt van!
Dit verhaal ook! Hahaha. Heerlijk hoe je alles omschrijft. Was het eten uhm ja... Interessant? Vies of opzich wel lekker, maar raar? -
29 Oktober 2015 - 20:28
Roosmarijn:
Kan dat bericht maar een aantal tekens sturen. Heb een heel bericht gestuurd, maar kan m niet lezen! -
29 Oktober 2015 - 21:41
Maarten:
Ha Noa. Leuk om je verhaal te lezen. Heb vanavond ook maar eens poepkoffie gemaakt. Smaakte niet zo goed;de koffiesmaak overheerste te veel;) ik wens je veel moois verder. -
30 Oktober 2015 - 12:49
Noor:
Wat een ervaringen! Bizonder om zo met de beesten te zijn geweest. Nu weer nieuwe ervaringen. Superleuk om te lezen. Dikke kus . Fijn dat je geniet -
30 Oktober 2015 - 22:38
Papabeer:
Tsja, het wordt eentonig, we vallen in herhaling, wat schrijf je enorm leuk. Je loopt wel een week achter met je blog, inmiddels al weer heel veel gezien. Als je in dit tempo doorgaat, dan worden wij op afstand moe. Je doet het goed, ook als je alleen dreigt te zijn. Uiteindelijk is er dan altijd wel weer iemand waarmee je even kunt babbelen/chillen/reizen. Ga zo door ! Liefs -
31 Oktober 2015 - 00:21
Barbara:
Heee nootje,
Alles wat ik kan zeggen: awesomeness en ik wil alweer meer lezen! Het klinkt echt top, en zeker hoe jij dit allemaal opschrijft :p
Veel plezierrrr xxxxx -
02 November 2015 - 12:55
Opa Van Waveren Hogervorst:
Omdat oma contact met jou houdt via Hangout,hier een reaktie van mij.
Prachtig en uitvoerig verslag weer!
Je kan er wat van.
Blijf genieten van je reis en wij kijken alweer uit naar
een volgend verslag.
Kus van
opa -
02 November 2015 - 17:41
Marloes:
Hai, wat klinkt dat toch allemaal heerlijk! Wat een reis! Geniet er maar heel erg van.
Liefs, Marloes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
