Phillie, the last destination!

Singapore, wat een gek land?! Als je t al een land kan noemen, zo klein! Kwam daar aan, super gaar van de vlucht, vliegtuig uit, man man, wat een inmensen groot vliegveld is dat!! Duurde even voordat ik de uitgang had gevonden. Vandaar moest ik een metro (die heb ik ook al in geen eeuwen genomen) en vandaar een trein, allemaal met tickets die je op moest laden en alles. Ik was al een beetje in de mood om mensen dingen te vragen in simpel engels (zoals in de rest vd Azie) maar Engels is gewoon de eerste taal in Singapore. Nummer 1 dat me verraste.
Nummer 2: alles is suuuuper georganiseerd! Wist niet wat ik zag! Super schoon, wolkenkrabbers, stoplichten waar mensen daadwerkelijk naar luisteren. Ik was in Azie, maar tegelijkertijd was ik ook niet in Azie! In de trein door een local aangesproken, leuk, dus met hem even praten, dingetjes vragen. Singapore heeft dus niet echt een cultuur of eigen taal, omdat er zoveel verschillende culturen zijn!
Nummer 3: super duur weer, beetje Australie style.
In Singapore zelf niet suuper veel gedaan. Beetje de hoogtepunten bekeken, met Robin uit Australie afgesproken en Kieran uit Bali, dus dat was leuk.
Oh nummer 4: KNEITERS warm! Niet te zuinig gewoon! Singapore is geloof ook t meeste benauwde land in Azie!
Uiteindelijk hier een paar dagen vertoefd, rondgelopen, gechilld, met t vrouwtje vh hostel gegeten, lachen.
Vond t allemaal een beetje vreemd, gewoon de hele sfeer in Singapore. Wel mooie dingen gezien hoor, en leuke mensen ontmoet, maar beetje vaag.

Na, wat is t, 4 dagen, vliegtuigje naar Fili genomen, en ja hoor, dan is t moment daar eindelijk!
Ik kwam om 6 uur s ochtends aan, de jongens om 11 uur, dus moest me eerst nog even voor 5 uur vermaken. Uiteindelijk dan ook 5 uur in de jollibee (soort skeere versie van McDonald) op een bankje gelegen.
Kwart over 10 naar beneden naar de arrivals. Ik lieg niet als ik zeg dat ik bijna elke 5 minuten heb gekeken of ze al waren geland. Was echt zo’n chihuaha die, wanneer die zenuwachtig is, gaat shaken, schudden en dan gaat plassen. Nou dat was ik (minus t plassen)
Uiteindelijk kwam t daar dan ein-de-lijk te staan, ze waren geland! Ik meteen voor t raam staan of ik ze al zag. Nog met de mensen achter de bali gepraat. ‘Oeh, your brothers, are they singe?!’ ghehe

Na, wat voor mij duurde als uren, zag ik ze daar dan hoor! Lang, wit, moe, maar mijn 2 broertjes! En ik maar wachten en wachten, was ik ze opeens kwijt, nou, goed, ik dacht die komen wel. Met de security guys in gesprek geraakt, want die wilden een foto van hunzelf, oke! Dus ik daar druk mee bezig, vergeten op te letten, komen die 2 gekken opeens op me af! Ik schrok me helemaal wild, strompelde achteruit, want wilde een foto maken, maar shakete een beetje dus dat faalde, en dacht, laat maar! Diiiiikke knuffel!! Wat gek!! Echt heel bizar om ze te zien! Zelfde als met pap en mam! Na zo’n lange tijd, en dan staan ze hier opeens! Een klein traantje kwam er (Stiekem) wel uit!
Maar voor mij zijn ze nog steeds t zelfde, nog steeds mijn 2 gekkerds.
Maar waarom t nou zo lang duurde, was omdat Sam’s tas dus nog in China stond. Nou, kleinigheidje, die halen we vanavond wel op! Nu eerst even bijkletsen!
Taxi pakken (verrassing: gigantisch afgezet, maar dan ook gigantisch, dat de vrouw van t hostel zei: Oeehhh you ripped offf!)

Eerst dag dan beetje bijkletsen, drankje doen, en vooral van elkaar genieten! Voor de jongens natuurlijk ook wennen, weer terug in Azië te zijn. Maar binnen een poep en een scheet voelde t, voor mij tenminste, meteen weer heel vertrouwd en alsof we elkaar maar een week niet hadden gezien!
Diezelfde avond heerlijk zitten kletsen en geinen, en uiteindelijk de avond afgesloten door met locals wat te drinken. Voor mij de perfecte avond!
t meisje van t hostel zei ook echt: you all siblings? Sooo cuteeee!

Volgende dag beetje Manila verkend. Vonden t geloof allemaal niet helemaal geweldig, vooral ’s avonds was t sfeertje niet echt prettig, veel prostitutie en blanke mannen met jonge Aziatische meiden, dus diezelfde avond eigenlijk meteen een nachtbus genomen, op naar Banaue.
En waar zijn we dan toch in terecht gekomen! Bergen, groen, rijstvelden, kleine huisjes, frisse en schone lucht! Geweldig! Besloten met een koppel uit de bus om een homestay en een trekking tour te doen, dus die eerst gezocht. Rondlopen daar, geweldig! Alle kinderen die naar je zwaaien en glimlachen, suuper vriendelijke mensen, overal tricycles (motor met zio’n zijspan ernaast) en jeepney’s (jeeps die de Amerikanen hebben achtergelaten, waar ze 20 mensen in proppen)
Uiteindelijk een super leuke homestay gevonden, met lieve mensen, en echt pal naast een rijstveld, met de stad en de bergen als uitzicht, geweldig!

Volgende dag meteen beginnen dan, 8 uur lopen. Beetje door de jungle, rijstvelden, bergen. Voor ons, spreek ook namens de jongen, de mooiste trekking die we tot nu toe hebben gedaan. T is vrij lastig te omschrijven, maar stel je voor dat je letterlijk tussen de rijstvelden loopt, op zo’n muurtje, dat als je uitglijdt, je dan ook vol in de modder, water en de rijst valt. Overal bergen, op die bergen bijna tot aan het topje aan toe rijstvelden, groen, geel, mensen die erin werken. Onwerkelijk!
Halverwege begint t me dan ook een partijtje te regenen!! Iedereen poncho tevoorschijn, allemaal veranderd in Ninja Turtles, met de tassen onder de poncho dus dikke boggel.
Halverwege zegt Tim opeens: hey guys, look at that rice paddy, looks like a dick! Ghehe
Super leuk groepje hadden we ook! James uit Engeland, Kate uit Tasmanië, en Satu uit Japan, en natuurlijk onze geweldige gids, Ronie. Wat een lieve man! Vertelde ook super veel interessante dingen!
Die regen gaf ook wel een sfeertje, maar moet zeggen dat we allemaal wel blij waren toen we bij onze homestay aankwamen! Zere voetjes en kuiten, zeikesnat, dus een lekker douche (nouja lekker, bak water met klein bakje dat je over jezelf heen moet scoopen, CIkananga style) maar in ieder geval ‘schone’ kleren. Daar lekker maaltijdje met z’n allen, wat biertjes, en s avonds met z’n allen om t vuur chillen.

Goeie nacht rust, en dan de volgende dag er weer goed tegenaan, dit keer 5 uur. Maar man man, deze dag was zoo veel zwaarder! Echt 300.000 trappen omlaag, omhoog, de kuitjes waren aan t branden als een malle! Goeie conditie test dit!
Uiteindelijk een welverdiende pauze bij een prachtige waterval, hier even onze lunch eten, even bijkomen, en dan al die verschrikkelijke trappen weer omhoog.. pfoeeeee…

Na wat, voor mij in ieder geval, duurde als een eeuwigheid (wel een mooie eeuwigheid) uiteindelijk t einde gehaald! Woehoe! Lekker kokosnootje als traktatie, lekkeerr!
Daarna was t een beetje stressvol, want we hadden allemaal (wij en James en Kate) niet genoeg geld om de tour en de homestay te betalen, en de ATM deed t niet.. En James en Kate moesten diezelfde avond hun nachtbusje naar Manila en die volgende dag hun vliegtuig naar Palawan pakken. Stress dus. Gelukkig uiteindelijk een uitweg gevonden, door naar een ander stadje te gaan, Tim ging mee want wij hadden ook geen geld, en dan daar te pinnen, en werden ze daar door hun bus opgehaald. T lieve was, dat ROnie zag dat we een beetje geld struggles hadden, en ze de prijs van de tour dus omlaag hadden gedaan. ZO’n oprecht lieve man. Sowieso de mensen in de Filipijnen super vriendelijk! Draait niet allemaal om t geld.

Volgende dag goed uitgerust, beetje plannen maken, en besloten een nachtbus naar Baguio te nemen. Om 6 uur weg, 3 uur ’s nachts aangekomen, we mochten nog even tot 6 uur in de bus chillen, en dan ons hosteltje zoeken. Lachen, want de enige andere 2 mensen die in onze kamer zaten waren ook broer en zus, hoe groot zijn de kansen!
Baguio zelf niet geweldig bijzonder, beetje verkend. Is gewoon grote stad, maar opzich wel leuke sfeer. Leuk marktje waar we natuurlijk weer zijn bezweken onder alle spullen.
Volgende bestemming was Vegan, een Spaanse koloniale stad, dus t voelde echt alsof je gewoon op Spanje in vakantie was, zo’n typische spaanse straat met die luikjes en winkeltjes. Ook wel lachen, want de enige mensen die er liepen waren natuurlijk Aziaten!
Hier ook weer beetje verkend, dagje naar t strand. Helemaal niemand daar!! Heerlijk! Water ook bizar warm joh! Ik heb nog niet zulk warm water gevoeld! Lachen, met z’n 3en weer spelletjes doen die we vroeger als kleine kinderen ook al deden. Dat doet water met je, haalt t kleine kind in je naar boven!

En dan wederom weer een nachtbus. Niet t meest ideale, maar t scheelt een nacht accommodatie en een dag om dingen te doen, backpacker life aye. Maar jemig.. wat een kut nacht… Wij dachten mooi slim te zijn om de achterbank te nemen, maar die stoelen konden natuurlijk niet naar achteren, dus kaars rechtop, redelijk koud met de airco. Tim lag uiteindelijk midden in t gangpad (hehe) en Sam en ik lagen om de beurt op de bank, liggend op elkaars schoot. Na 8 uur gelukkig aangekomen, taxi naar t hostel en daar even chillen tot we onze vlucht naar Palawan konden nemen!

Op t vliegveld aangekomen, lekker lang wachten, tussen alle Aziaten, krijgen we te horen dat bijna alle vluchten vertraagd zijn vanwege een grote storm. Uuuuhhh,,,,
Uiteindelijk gelukkig maar uurtje hoeven wachten, vliegtuigje in, vond ik stiekem wel beetje spannend, uurtje vliegen, vliegtuigje uit, tasje pakken, straat op, tricycle pakken, naar t hosteltje, klein kamertje zonder airco, dat wordt zweeeeten! Wederom ASia, love it!
En daar zijn we nu. Lekker lang verslag, excuses moi!